هفت قدم تا او

و به اين پنجره خورشيد طلوع خواهد كرد
بوته خاطر آن يار، گلي خواهد داد
يك نفر باز تورا خواهد خواند
و تو خواهي فهميد، كه به اغاز سفر نزديكي...
كوله بارت بردار
دست تنهايي خود را ، تو بگير
و از آيينه بپرس
بركه روشن خورشيد كجاست؟
تو به اميد و پر از شوق وصال
به بلنداي پر از جذبه آن قله، سفر خواهي كرد
لب آن بركه نور
مهرباني در راه
كوزه روشن نوري در دست به تو خواهد خنديد
و تو احساس عجيبي داري
عاشق هجرت از خود و رسيدن به بلنداي وصال
گوش بسپار به اواز خدا
آشنايي كه به ارامش آن بركه نور
و رهاگشتن از خود، تو را مي خواند
با سلامي زيبا
جرعه اي از نور، تو را خواهد داد
و تو سيراب از آن خواهي شد
اوج پر جذبه و تنها و بلند
كه دل تنگ تورا مي خواهد
دست در دست يقين، تا نوك قله، تو را مي خواند
يك قدم مانده به اوج
از پس قله كوه، پرتو روشن خورشيد، تو را خواهد يافت
و تو شيدا و صبور، غرق در حيرت زيبايي او خواهي شد
و سراسيمه به ره توشه نظر خواهي كرد
كوله بارت خالي است
همچو ديدار يخي با خورشيد
چكه چكه تو در آن قله فرو خواهي شد
شوق وصلي كه از آن پنجره آغاز شده است
پاي آن قله، فنا خواهد شد.
كيوان شاهبداغي
هميشه از خوندن اين شعر احساس خوبي پيدا مي كنم.