۱۳۸۹ مهر ۲۶, دوشنبه

اي زندگي

شده از كسي يا چيزي خوشت نياد.
اگه دقيقا ساعت اين خوش نيومدن يادت باشه و توجه كني مي بيني از اون ساعت به بعد
يه مقدار فراوان اون شخص يا اون چيز رو مي بيني. دقيقا از كنار گوشت رد ميشه
و احساسه بدي بهت مي ده. همه چي سنگين ميشه. هر چي سعي مي كني عادي باشي نميشه. اطرافيانت كاملن
متوجه مي شن كه از كسي يا چيزي ناراحتي. اين اتفاق اينقدر برات تكرار خواهد شد تا بگي غلط كردم.
تا درستو بگيري.
قربونت برم كائنات. بدجور مخلصتم. عاشقه اين جور تلنگراتم. خوشم مياد رودروايسي هم نداري.
بين هيچ كسو هيچ چيزي هم فرقي قائل نيستي.

هیچ نظری موجود نیست: